рєкєньıє
<рєкьєньıє>
1. U drougœumy iscladé ne'ma tuaroslœuna tyla pro ‹ь› — déyeslovo e ‹recti - recõ, recexi, receity, recemo, recete, recõty›, ne ‹reciti - reciõ, reciexi, recieity, reciemo, reciete, reciõty›, a ‹receinïe› e imea déyeslova œd ‹recên› (sèrêdnyorousscoiõ: ‹receûn› /rɛˈt͡ʃʉn/), ne ‹recyên›, xotya uimóuva ‹recên› i ‹recyên› e odina, ta ‹y› meidyu corenemy i ‹-en-› e ino œd déyeslœu is ‹-i-› u tepervéxyné késé, na pr.: ‹znaciti - znaciõ, znacixi, znacity, znacimo, znacite, znacaty› → ‹znacyên› (ne ‹znacên›), tomou → ‹znacyeinïe› (ne +‹znaceinïe›), ale ‹recti› → ‹recên (receûn)› → ‹receinïe› (ne ‹recyeinïe›).
2. I na cœunçé e pisati i ‹ь› i ‹i› zaivo — stalo bui bõdy ino ‹ь+є› abo ino ‹і+є›.
3. Ta i puitanïe e cyto coristy e pisati ‹рєкьєньıє› u poyasnyeinïé, coli u gòlôunœumy polyé e ou Vas i tac ‹речення›.
Въıправıлъ ємь на "рєкєньıє".
"na cœunçé e pisati i ‹ь› i ‹i› zaivo — stalo bui bõdy ino ‹ь+є› abo ino ‹і+є›"
Кєомꙋ? Suffixъ гє є "-ьje", то ı пıсıѫ "-ьıє".
въıслѡвъ